Hołd oddany najbardziej rewolucyjnemu baletowi „Le Sacre du Printemps” (1913) Wacława Niżyńskiego, z muzyką Igora Strawińskiego. Cykl opiera się na badaniach rekonstrukcyjnych Millicent Hodson i Kenneth’a Archer nad choreografią oraz kostiumami.
Każdy obraz odzwierciedla pozy zaczerpnięte z oryginalnej choreografii. Tancerze są podzieleni na dwie grupy – akty przedstawienia scenicznego – dzień i noc, ilustrujące wędrówkę Słońca i Księżyca. Finałem jest romantyczna ofiara zatańcowującej się na śmierć Wybranej niewiasty.